بررسی این موضوع که آیا طلاق از منظر فقه امامیه و همچنین قوانین جاری کشور جمهوری اسلامی ایران دارای چه خصوصیاتی میباشد و رفتار طلاق با عنوان عملی حقوقی بر اساس کدامین ضوابط شرعی و عرفی هنجار میگردد، وظیفه علم حقوق است ، بر همین اساس این مقاله در نظر دارد با توسل بر منابع فقهی و حقوقی و به روش کتابخانه ای بررسی دقیقی در ماهیت طلاق و دلیل اعطای آن توسط شارع مقدس به عنوان حکمی امضائی به زوج، به عمل آورد و بر اساس یافته های موصوف، حکم اعطای این حق را به اشخاص دیگر و علی الخصوص زوجه ، کشف نماید.

*فسخ:یک نوعی از ایقاعات می باشد که دارای خصوصیات زیر است: 1.اثر عقد معین یا ایقاع معین را از بین برده و به حالت زمان حدوث عقد یا ایقاع(در حدود امکان و قدرت) بر می گرداند. 2.فسخ اختصاص به عقود ندارد به همین جهت فقها رجوع در عده را فسخ طلاق نامیده اند و طلاق از ایقاعات است 3.طلاق و بذل مدت را با وجود شباهت به فسخ از تحت ماهیت فسخ خارج کرده اند 4.برگشت آثار عقد توسط فسخ باید به وسیله یک طرف عقد باشد و اگر به توافق طرفین این کار بشود انرا اقاله گویند نه فسخ 5.انحلال عقد یا ایقاع از طریق فسخ به دست یکی از متعاقدین (در عقد)و یا ایقاع کننده است اگراین انحلال قهری و به حکم قانون باشد آنرا انفساخ گویند.